Mont Ventoux vanuit Bedoin 44,36 km 1.584 hm
Op mijn 71e verjaardag vertelde ik familie dat hoewel ik vanuit mijn gite in Cairanne nu al twee weken vanuit het keukenraam die kale berg aan het bekijken was en ik natuurlijk niet voor niets die locatie had uitgezocht, ik nog niet het idee had om hem te gaan fietsen omdat ik bang ben het niet aan te kunnen. Angst is geen goede raadgever maar toch waarom zou je iets gaan ondernemen waarvan je je terecht afvraagt of je het wel aankan. Bert Wagendorp noemt in het tijdschrift de muur
https://uitgeverijdemuur.nl/ de Mont Ventoux een grafheuvel. Twintig dodelijke slachtoffers per jaar! Toch is het een goed idee om te proberen realistisch stil te staan bij waar je bang voor bent. In dit proces van "voorbereiden" kunnen juist al die dingen groot en klein benoemd worden en geeft je de mogelijkheid om er iets aan te doen of in je plan op te nemen of hoe je aan elk punt aandacht dient te besteden of kan wegstrepen uit je voorbereidingslijstje. Mijn grootste angst is om het qua energie gewoon niet aan te kunnen. Dat de inspanning boven mijn macht ligt.
Jammer dat op foto slecht is te zien. Vanachter de eetkamertafel altijd dat uitzicht. Die berg maakt zijn imago in dat opzicht wel helemaal waar. Hij is werkelijk echt heel dominant in het landschap. Ik kan het me nog herinneren toen we hier in 2006 waren. Overal in de weide omtrek van de berg zie je hem. Maakt niet uit vanuit welke kant. Fietsen in de omgeving van de berg heeft bij mij het gevoel versterkt dat het voor mij eigenlijk een onneembare hindernis is. Fietsen is vaak enigszins tegen je maximum vermogen aan en dat betekent dus altijd een behoorlijke status van vermoeidheid met de daarbij behorende emoties. Wellicht niet helemaal meer met oog voor de nuchtere realiteit. Intimiderend is het ook. Weet niet zeker of dit nou alleen komt door dat je hem altijd ver weg in de hoogte ziet in allerlei soorten weer of dat het ook komt door alle verhalen en beelden die er in overvloed zijn. Er is geen enkele berg die blijkbaar zoveel tot de verbeelding spreekt en waarover zoveel geschreven en gesproken is. Wellicht helpt al die informatie niet echt om voor jezelf de juiste afweging en voorbereiding te maken. Welke toerfietser kent het boek van Lex Reurings en Willem Jansen Steenberg "De kale berg Op en Over de Mont Ventoux" niet? Zie de site
www.dekaleberg.nl. In 2006 hebben we met twee uit ons fietsgroepje de klim gedaan vanuit Sault. Mijn fietsmaat noemde het "de mietjeskant". Zo gaat dat blijkbaar in je hoofd zitten. Mijn fietscapaciteit ligt op dat niveau. Ondank het feit dat ik in de loop van de laatste jaren bijv de Tourmalet, de Aubisque en andere HC cols heb gedaan. In 2019 nog de Col de Bonnette, naar het hoogste punt, vanuit allebei de kanten en vorig jaar nog de Col de La Madeleine. En virtueel, is toch goed vergelijkbaar met de echte zwaarte?, de Alp d'Huez en Col la Colombiere.
Maar waarom heb ik nou eigenlijk het idee opgevat om de
https://www.100cols.nl/ tocht te willen rijden en dat ik daarom nu in Cairanne zit om dat deel van de route te doen in de buurt en waar de Mont Ventoux in het parcours zit. Ik had al zo ongeveer 1.500 km en ca 20.000 hm in de benen dit jaar in de benen. En de 1,5 week voor mijn verjaardag zo'n 400 km en 5.000 hm gedaan en echt goed voldoende rust genomen. Dus de dag na mijn verjaardag aan de ontbijttafel met zicht op die kale berg het besluit genomen om het maar gewoon te gaan proberen. Ik zou nog maar een paar dagen in Cairanne zijn en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik nu hier toch ben geen poging ondernomen zou hebben. Eigenlijk was het op dat moment een hele geruststelling. Zat er nu niet meer tegen aan te hikken, doe ik wel, doe ik het niet. Ga het gewoon rustig aan doen. Heb de hele dag de tijd. Ga me niet forceren. Neem voldoende pauze of stops als nodig is. Hoewel ik eigenlijk nog steeds vind dat je een hele klim in 1 keer behoort te doen. Maar goed concessies doen om bij je eigen mogelijkheden te blijven is niet perse verkeerd of minder. Een mietje was ik toch al. Besluit stond vast, morgen de 17e augustus, twee dagen na mijn 71e verjaardag ga ik hem doen vanuit Bedoin. Het strijdplan? Niet te hard van stapel lopen, energie over houden. Je niet gek laten maken. Gefocussed blijven op je voornemen.
De parkeerplaats die ik had uitgezocht was erg rustig. Stonden twee auto's geloof ik. Vanuit de parkeerplaats had helaas de verkeerde richting genomen. Misschien maar goed want nu had ik een weliswaar klein aanloopje maar toch beter dan gelijk behoorlijk klimmen. Helaas kan ik me nu (het is inmiddels november) niet veel herinneren hoe het fietsen was. Het is was blijkbaar toch in een soort roes, zo'n flow waarin alleen het moment telt, er verder niets is dan alleen het trappen en een ultieme overleving stand, maar een doel en dat is boven komen. Hoe fiets je in zware omstandigheden, hoe dicht kan je tegen je maximum aan energie weg trappen en tegelijkertijd maximaal energie en scherpte overhouden voor wat nog voor je ligt. In zo'n gemoedstoestand lukt het mij niet om in het hoofd een soort van aantekeningen te maken om later te kunnen vertellen, beschrijven hoe het was. Je bent je heel bewust van wat er de komende kilometer aan staat te komen, wat achter je ligt en wat er nog gaat komen.
Voor mij zelf had ik de klim in drie ongeveer gelijke stukken verdeeld. Het eerste deel om echt heel rustig aan doen en om ritme te vinden waarmee je boven komt, om te voelen wat de benen kunnen en hoe het hoofd staat. Dat eerste stuk is ook het minst steil. Dus relatief makkelijk om erin te komen. Het was goed fietsweer, zonnig maar niet te warm, een beetje wind, niet zo zwoel en in het begin vaak een beetje mee, in ieder geval niet tegen. Allemaal positieve bijdragen. Het tweede deel is gevoelsmatig lang en wellicht verhoudingsgewijs saai. De focus van het eerste stuk waardoor ik dat verhoudingsgewijs redelijk fit heb overleefd, verdwijnt een beetje. Althans dat ligt op de loer. Dus koppie erbij houden! Blijf eten en drinken. Mijn eten bestond uit een pak kaakjes en 1 banaan. Dus ook dat moest goed gedoseerd worden. De banaan is voor de geplande pauze na het tweede stuk dat eindigt bij Chalet Reynard. Twee grote bidon's water om te drinken. Daar moest ik het mee doen.
Dit tweede stuk is het steilste deel van de klim. Overmoedigheid ligt op de loer. Dus opletten geblazen. Klimmen is nu eenmaal iets aparts. Dat kan namelijk niet op je gemak, kan je eigenlijk niet op reserve doen. In je hoofd moet bij elke trap ook de aanval zitten. Maar toch, je energie moet je doseren. Je niet over de kop fietsen want dan weet je zeker dat je niet boven komt. Op dit stuk wordt je echt op de proef gesteld. Het is gelukkig stil en er zijn niet veel fietsers. Het is heel frustrerend als je steeds wordt ingehaald. Hoewel je weet dat je je niet moet laten afleiden door dat soort zaken gebeurt dat toch. Je moet dat wel leren herkennen want dan kan je weer terug naar de goede focus. Wellicht dat hier mijn ervaring als trainer, coach in volleybal mij nu zelf helpt. Jonge sporters zijn snel afgeleid maken dan in de moeilijke sport die volleybal is fouten en gaan dan denken dat ze "het niet kunnen". Als je als trainer, coach kunt bereiken dat ze de juiste focus herkennen en daar steeds naar terug kunnen dan gaan ze echt slagen als sporter. Dat was het moeilijke van dit tweede stuk. Heel steil en en omdat de vermoeidheid een steeds grotere rol speelt waardoor je heel moeilijk je aandacht op het juiste houd. Een voorbereiding zoals in het hierboven genoemde boek gaat mij veel te ver. Wellicht voor beginnende fietsers kan het helpen. Ik vertrouw op mijn ervaring en intuïtie. Mijn fiets en versnellingen heb ik bewust gekozen en in de loop van de jaren aangepast. Ik weet welk verzetje ik kan fietsen en hoe ik met een toenemende vermoeidheid door regelmatig te schakelen en zo weinig mogelijk het lichtste verzet te gebruiken mijzelf steeds weer het vertrouwen geef nog voldoende over te hebben voor de rest van deze zeer lastige klim.
Op dit stuk kwamen toch wel de nodige bespiegelingen voorbij. Door sommige mensen, niet zo veel gelukkig, wordt ik als 'lastig" omschreven. Dat heb ik soms best als heel vervelend ervaren. Wat is lastig? Wat zegt het als iemand als lastig wordt ervaren. Op deze zeer lastige klim wordt mijn inzicht hierover weer eens overpeinsd, Deze klim is lastig omdat hij steil en lang is. Hoe kleiner je eigen fietsmogelijkheden zijn hoe lastiger je de klim vind. Toch? Ik troost me maar met het idee dat als anderen je als lastig ervaren dat dat heel veel zegt, niet alles, over degenen die die ervaring hebben. De kale berg gaat hierover echt niet met je in gesprek. Hoe jij hem op fietst is echt je eigen probleem. In menselijke relaties krijg ik althans het gevoel dat je daar wel over in gesprek gaat. Achteraf heb ik dat wellicht niet helemaal goed gedaan want bij diegenen die mij als lastig hebben ervaren is dat beeld nooit verdwenen. Net zoals bij de Kale Berg. Dat is en blijft een hele lastige klim. Hoe minder jij je voelt hoe lastiger die klim wordt. Dat is dus wat je te doen staat om die lastige klim te volbrengen. Overtuigd blijven van jezelf, dat je je goed genoeg voelt, dat je goed genoeg bent om de top te halen. Niet uit gramschap maar gewoon omdat je er aan begonnen bent en het beste het maximale uit jezelf wilt halen. Of dat genoeg is om de top te halen dat weet je op voorhand niet. Waar het om gaat is dat je je fysiek en mentaal zo krijgt dat je durft en ervoor gaat. Als je eigenlijk heel veel goed doet en dat is genoeg dan heb je toch een wereldprestatie geleverd. Wie op een deel van zijn kunnen een toptijd maakt is minder te bewonderen dan een ander die met een maximum van zijn kunnen een middelmatige tijd neerzet. Topsporters die geloven dat alleen de eerste plaats geld zijn naar mijn mening niet goed bezig. Hoe ontwikkel je je, hoe wordt je steeds beter, hoe haal je het beste uit jezelf is een veel betere benadering. Zeker jonge sporters hebben veel meer baat bij zoń ontwikkeling. Tja op voorhand van dit schrijven denk je dat je weinig herinnert van wat zich in je hoofd afspeelt tijdens het fietsen. Toch is dit stukje tekst maar een flaauw afspiegeling van hetgeen zich allemaal in je hoofd afspeelt. In ieder geval mij strategie heeft me deze dag wel geholpen. Die ene banaan had ik me beloofd bij de geplande tussenstop bij Chalet Reynard. Oorspronkelijk zou ik hier bedenken of ik nog verder naar de top zou fietsen. Op dat moment daar leek dat bespottelijk. Alles was erop gericht om de top te halen, dus het is allang geen vraag meer. Ik voel me nog best ok en besluit niet al te lang te rusten.
Het laatste stuk is gemiddeld iets minder steil, maar de berg dankt aan dit stuk wel zijn naam. Het is een kaal maandlandschap geworden. Terwijl het tweede gedeelte hoofdzakelijk door het bos gaat. Begin nu ook mensen langs de weg te herkennen die ik al eerder heb gezien. Zij begeleiden waarschijnlijk een dierbare die wellicht alleen op zijn fiets maar door ploetert. Dat is toch iets bijzonders. Ik kan me herinneren toen ik op 14 augustus 2004 de toertocht Luik Bastenaken Luik fietste en daar vrouw en kind op de Redoute stonden en later aan de finish dat erg emotioneel is. De aanwezigheid van dierbaren doet toch wel wat. Hoewel meestal alleen, soms met fietsvrienden, is het ook bijzonder om een prestatie te leveren. En soms hebben die mensen langs de weg ook even aandacht voor jou. Als ze weer een plek hebben gevonden waar ze op hun dierbare kunnen wachten herkennen sommigen jou ook als je ze voor de tweede, derde of meer keer voorbij rijd. Sommige zeggen je gedag andere moedigen je aan. Je vraagt je dan af voor wie ze daar staan. Meestal heb je geen idee. Op de L'Iseran was er een dame die een groepje volgde. Blijkbaar had ze mij ook in de gaten want ze zei elke keer gedag en moedigde me aan in het Frans. Het was best warm maar warm gekleed vanwege de weersvoorspelling. Op een geven moment zag ik dat ze wat wilde aanreiken in het voorbij fietsen. Het was een sneeuwbal om te gebruiken om af te koelen....Na Chalet Reijnard is het nog maar 6 kilometer van de 21. Net als de laatste kilometers naar het Chalet mag er nu afgeteld worden. Eigenlijk een risico omdat het je focus echt veranderd. Maar op een geven moment mag het of misschien zelf moet. Langzaam maar zeker mag je je euforisch gaan voelen want het is je bijna gelukt. Wel oppassen want de valkuil is dat je ineens harder gaat fietsen. Het hele voorgaande stuk heb je toch een beetje op reserve gereden. Maar als je nu los gaat heb je kans dat je alsnog voor dat je boven bent de trappers niet meer rond krijgt en of zo langzaam gaat dat het lijkt of je om gaat vallen. Zover moet het niet komen. Dus nog steeds enige reserve houden is verstandig.
Een ander ding om naar uit te kijken zijn de beroepsfotografen die er bijna altijd zijn niet ver van de top op de bekende cols. Zeker als je alleen bent heb je geen foto's van jezelf tijdens het fietsen. Boven op de top bied zich altijd welk iemand aan die je wil fotograferen. Voor mij hoeft het niet zo maar vaak zijn het je naasten, je vrienden die dat wel leuk vinden.
Geen idee meer hoever de foto's van de top zijn gemaakt. Hoewel niet goedkoop toch leuk om zo'n herinnering te hebben. Bijzonder moment is het passeren van het monument van Tommy Simpson. Op dat moment voel je eigenlijk al opgelucht, de klus is gedaan! We zijn geen pro's en zullen nooit zo eidigen als die arme Engelsman. Ik realiseer me wel op dat moment dat hij een bescheiden rol heeft gespeeld in mijn besluit om de Mont Ventoux te fietsen. Zijn dochter, die geen wielrenster is, heeft als eerbetoon aan haar vader, weliswaar met een organisatie en begeleiding achter zich, de berg ook een keer gedaan.
Bijna boven herken ik andere fietsers die ik al eerder tegenkwam. Er zijn er dus veel die onderweg een pauze neem. Ik haal nu zelfs een enkeling in. Blijkbaar heb ik goed, voorzichtig, energie gedoseerd. Eenmaal boven is het ok. Ben moe maar niet kapot. Dat heb ik weleens anders meegemaakt zoals op de Col de Mente (heel warm) of Superbagneres (steenkoud) of Col du Granon (supersteil).
Keer met een voldaan gevoel huiswaarts. De afdaling neem ik met ingeknepen remmen. Beneden voel ik me best tevree. Schouderklopje heb ik wel verdiend.
