Col d'Arthe en Col de Burdinkurutcheta

Met dank aan Ronald (die erop stond dat ik op onze laatste dag nog een mooi rondje zou maken) vertrek ik alleen (Ronald heeft een beetje genoeg van het fietsen) met mooi weer richting de Spaanse grens ten zuiden van St Jean Pied de Port. Via de D301 kom ik bij Esterencuby. Het dorp heeft een naam maar meer dan een gehucht is het niet. Hier begint de Col de Arthe die ik voor vandaag heb uitgekozen. Het profiel van de col heb ik bestudeerd voor vertrek en ik weet wat me te wachten staat. Het klimmen begint gelijk na Esterencuby. Het voornemen was om in het begin zuinig met de energie om te gaan om zo energie over te houden om de steilste stukken op te kunnen. Als de col eenmaal is begonnen kunnen alle overpeinzingen de prullenbak in want het is gewoon alle zeilen bijzetten en hopen dat je op het kleinste verzet nog voldoende snelheid houdt. Deze col is zoals zo vaak in de Pyreneen behoorlijk grillig. Betekent dat er in de kilometers met een gemiddelde stijging van meer dan 10% hele stukken zitten die veel steiler zijn. In de laatste 6 kilometer van de klim moet 640 meter hoogteverschil overbrugd worden! Uiteindelijk moet ik toch een aantal keren stoppen omdat er schapen over de weg lopen en om foto's te maken. Ja, dat is echt waar, maar ik moet helaas bekennen dat ik ook van de fiets moet omdat de helling zo lang zo steil is dat ik bijna stil val. Dan maar even pauze en een stukje lopen. Het gaat nog kilometers lang steil omhoog. Probeer dus maar niet alle energie te verspelen, wie weet wat straks nog nodig is. Het landschap is fascinerend. Het is hier volledig uitgestorven. Hierboven komt enkel een boer die schapen of paarden houdt. Er is geen verkeer, er zijn geen dorpen of boerderijen, en er zijn dus zeker geen fietsers. De weg is slecht en smal. De vergezichten daarentegen zijn fantastisch. Je waant je hierboven alleen op de wereld. De verlatenheid is voor een stadsmens bijna onbestaanbaar. Deze sfeer is toch heel wat anders dan de sfeer op de cols met de bekende namen uit de Tour de France, zoals de Tourmalet. Ook daar heb ik genoten, maar hierboven is geen applaus van dagjesmensen of andere fietstoeristen. Hier boven is geen café of restaurant. Het is hier stil, dood en doodstil. Bijna onnatuurlijk, denk je, maar is het juist niet de herrie van de grote stad en de snelwegen die onnatuurlijk is?

Na de top van de Col d'Arthe gaat het ineens een heel stuk flink omlaag. Het plan om de zelfde weg terug te nemen laat ik maar schieten en fiets door om via de Col de Burdinkurutcheta via een andere route naar de chambre d'hôtes terug te keren. Dat lukt en ik kom “thuis”met een zeer voldaan gevoel. De laatste mogelijkheid om voor vertrek nog een mooi rondje te maken is zeer en zeer geslaagd. Misschien was dit wel het mooiste tochtje van de afgelopen weken. Een mooier besluit van deze weken is niet denkbaar!

Col d'Ispėguy

De weersverwachting is dat het gaat regenen vandaag. We denken dat het wel meevalt en gaan de Col d'Ispėguy aan de Spaanse grens doen. Een korte rit en een niet al te moeilijke klim. Hoewel die er met zijn 8 km lengte en met een gemiddeld stijgingspercentage van 6% best mag zijn.

Zoals wel vaker komen we onderweg grote roofvogels tegen. Ze laten zich jammer genoeg niet goed fotograferen. Ze vliegen te hoog of zijn uit beeld voor dat je je camera in stelling hebt. Vandaag lukt het ook niet om ze vast te leggen op camera. Tijdens de klim lieten ze zich van grote afstand bewonderen. Je kon niet goed zien wat voor vogels het nu waren en hoe groot ze zijn. Tot ik op een gegeven moment door een schaduw van bijna 2 meter breed werd ingehaald. Het was dus wel een erg grote roofvogel. Het kan een adelaar of een gier geweest zijn, die komen wel voor in de Pyreneeën. Boven op de col laten ze zich wat beter zien. Het zijn er een stuk of 8 waarvan er 1 wel heel dichtbij overvliegt. Helaas was het dat. Met de camera in de aanslag komen ze niet meer in het vizier. Ons optimisme voor het weer van vandaag was helemaal terecht want het is een dag met schitterend zonnig warm weer geworden. Wat een mazzel dat we de luxe van een zwembad “aan huis” hebben.

Maison Donamaria

De chambre d'hȏtes "Maison Donamaria" is een mooi groot Baskisch huis schitterend gelegen aan een riviertje, met een verborgen grote tuin met zwembad en een heel bijzondere humorvolle gastheer.
Na ons bezoekje aan het dorp nemen we vanmiddag uitgebreid de tijd om aan het zwembad te relaxen.
Zo komen we de laatste dagen wel door als sluitstuk van deze actieve weken!

Saint Jean Pied de Port

We blijven op onze laatste bestemming 4 dagen en gaan daarom vandaag eerst eens een kijkje nemen in het dorp en gaan vandaag niet fietsen. Het is een heel mooi, oud en fotogeniek stadje. Bovendien is het een oord waar veel bedevaartgangers die te voet of op de fiets naar Santiago de Compostela op weg zijn hier een tussenstop maken.  

Omdat er dus wel toeristen komen is hier voldoende aanbod aan cultuur, sport (de lokale sport is een soort kaatsspel) cafés en restaurants. Bovendien is dit de streek van de Basken. Het is hier tweetalig en er is veel Baskisch chauvinisme. Het lokale Baskische bier Akerbelz smaakt in ieder geval prima.

Orolon Ste Marie – St Jean Pied de Port

Het is een vreemd gevoel dat we vandaag vertrekken naar onze laatste bestemming. We blijven weliswaar een paar dagen in St Jean Pied de Port, maar het trekken met bagage is na vandaag afgelopen. Het is net of die realiteit niet helemaal door dringt. Gelijk na het vertrek gaat het alweer snel bergop en dat vraagt weer alle aandacht zodat de overpeinzingen maar met flarden door het hoofd spelen. Bovendien moet ik al fietsend overgeven. Waarschijnlijk ben ik weer te enthousiast met de koffie geweest die vanochtend goed maar wel sterk was. De maag is daar toch gevoelig voor. Met die redenering hou ik me maar zoet. Het kan best zijn dat de uren in de regen fietsen van eergisteren een koutje heeft opgeleverd. Bovendien zijn de weerstand en de fitheid na deze weken wel zo langzamerhand zo goed als op. Het gevoel van moeheid wordt moeilijk ontkennen. Waarschijnlijk speelt de wetenschap dat het einde van de rit nadert mee en wordt de moeheid die al dagen aan de voordeur stond toegelaten. Tegelijkertijd overheerst het gevoel dat we god zij dank gevrijwaard zijn van pech of ziekte. Alles is eigenlijk zonder tegenslag verlopen. We zijn gezond gebleven. We mogen ons zeer gelukkig prijzen. De overpeinzingen komen later wel. De Col d'Osquich is de enige col van betekenins die we vandaag tegenkomen

Vroeg in de middag bereiken we huize Donemaria. We bellen de gastheer blijkbaar uit zijn siësta. Het duurt wel even voordat hij de deur voor ons opendoet. Daarna heeft hij “uren” nodig om ons uitleg te geven over van alles en nog wat, maar naar later blijkt is hij een zeer aardige man, heel gastvrij en met zeer apart gevoel voor humor.