Col d'Arthe en Col de Burdinkurutcheta

Met dank aan Ronald (die erop stond dat ik op onze laatste dag nog een mooi rondje zou maken) vertrek ik alleen (Ronald heeft een beetje genoeg van het fietsen) met mooi weer richting de Spaanse grens ten zuiden van St Jean Pied de Port. Via de D301 kom ik bij Esterencuby. Het dorp heeft een naam maar meer dan een gehucht is het niet. Hier begint de Col de Arthe die ik voor vandaag heb uitgekozen. Het profiel van de col heb ik bestudeerd voor vertrek en ik weet wat me te wachten staat. Het klimmen begint gelijk na Esterencuby. Het voornemen was om in het begin zuinig met de energie om te gaan om zo energie over te houden om de steilste stukken op te kunnen. Als de col eenmaal is begonnen kunnen alle overpeinzingen de prullenbak in want het is gewoon alle zeilen bijzetten en hopen dat je op het kleinste verzet nog voldoende snelheid houdt. Deze col is zoals zo vaak in de Pyreneen behoorlijk grillig. Betekent dat er in de kilometers met een gemiddelde stijging van meer dan 10% hele stukken zitten die veel steiler zijn. In de laatste 6 kilometer van de klim moet 640 meter hoogteverschil overbrugd worden! Uiteindelijk moet ik toch een aantal keren stoppen omdat er schapen over de weg lopen en om foto's te maken. Ja, dat is echt waar, maar ik moet helaas bekennen dat ik ook van de fiets moet omdat de helling zo lang zo steil is dat ik bijna stil val. Dan maar even pauze en een stukje lopen. Het gaat nog kilometers lang steil omhoog. Probeer dus maar niet alle energie te verspelen, wie weet wat straks nog nodig is. Het landschap is fascinerend. Het is hier volledig uitgestorven. Hierboven komt enkel een boer die schapen of paarden houdt. Er is geen verkeer, er zijn geen dorpen of boerderijen, en er zijn dus zeker geen fietsers. De weg is slecht en smal. De vergezichten daarentegen zijn fantastisch. Je waant je hierboven alleen op de wereld. De verlatenheid is voor een stadsmens bijna onbestaanbaar. Deze sfeer is toch heel wat anders dan de sfeer op de cols met de bekende namen uit de Tour de France, zoals de Tourmalet. Ook daar heb ik genoten, maar hierboven is geen applaus van dagjesmensen of andere fietstoeristen. Hier boven is geen café of restaurant. Het is hier stil, dood en doodstil. Bijna onnatuurlijk, denk je, maar is het juist niet de herrie van de grote stad en de snelwegen die onnatuurlijk is?

Na de top van de Col d'Arthe gaat het ineens een heel stuk flink omlaag. Het plan om de zelfde weg terug te nemen laat ik maar schieten en fiets door om via de Col de Burdinkurutcheta via een andere route naar de chambre d'hôtes terug te keren. Dat lukt en ik kom “thuis”met een zeer voldaan gevoel. De laatste mogelijkheid om voor vertrek nog een mooi rondje te maken is zeer en zeer geslaagd. Misschien was dit wel het mooiste tochtje van de afgelopen weken. Een mooier besluit van deze weken is niet denkbaar!

Col d'Ispėguy

De weersverwachting is dat het gaat regenen vandaag. We denken dat het wel meevalt en gaan de Col d'Ispėguy aan de Spaanse grens doen. Een korte rit en een niet al te moeilijke klim. Hoewel die er met zijn 8 km lengte en met een gemiddeld stijgingspercentage van 6% best mag zijn.

Zoals wel vaker komen we onderweg grote roofvogels tegen. Ze laten zich jammer genoeg niet goed fotograferen. Ze vliegen te hoog of zijn uit beeld voor dat je je camera in stelling hebt. Vandaag lukt het ook niet om ze vast te leggen op camera. Tijdens de klim lieten ze zich van grote afstand bewonderen. Je kon niet goed zien wat voor vogels het nu waren en hoe groot ze zijn. Tot ik op een gegeven moment door een schaduw van bijna 2 meter breed werd ingehaald. Het was dus wel een erg grote roofvogel. Het kan een adelaar of een gier geweest zijn, die komen wel voor in de Pyreneeën. Boven op de col laten ze zich wat beter zien. Het zijn er een stuk of 8 waarvan er 1 wel heel dichtbij overvliegt. Helaas was het dat. Met de camera in de aanslag komen ze niet meer in het vizier. Ons optimisme voor het weer van vandaag was helemaal terecht want het is een dag met schitterend zonnig warm weer geworden. Wat een mazzel dat we de luxe van een zwembad “aan huis” hebben.

Maison Donamaria

De chambre d'hȏtes "Maison Donamaria" is een mooi groot Baskisch huis schitterend gelegen aan een riviertje, met een verborgen grote tuin met zwembad en een heel bijzondere humorvolle gastheer.
Na ons bezoekje aan het dorp nemen we vanmiddag uitgebreid de tijd om aan het zwembad te relaxen.
Zo komen we de laatste dagen wel door als sluitstuk van deze actieve weken!

Saint Jean Pied de Port

We blijven op onze laatste bestemming 4 dagen en gaan daarom vandaag eerst eens een kijkje nemen in het dorp en gaan vandaag niet fietsen. Het is een heel mooi, oud en fotogeniek stadje. Bovendien is het een oord waar veel bedevaartgangers die te voet of op de fiets naar Santiago de Compostela op weg zijn hier een tussenstop maken.  

Omdat er dus wel toeristen komen is hier voldoende aanbod aan cultuur, sport (de lokale sport is een soort kaatsspel) cafés en restaurants. Bovendien is dit de streek van de Basken. Het is hier tweetalig en er is veel Baskisch chauvinisme. Het lokale Baskische bier Akerbelz smaakt in ieder geval prima.

Orolon Ste Marie – St Jean Pied de Port

Het is een vreemd gevoel dat we vandaag vertrekken naar onze laatste bestemming. We blijven weliswaar een paar dagen in St Jean Pied de Port, maar het trekken met bagage is na vandaag afgelopen. Het is net of die realiteit niet helemaal door dringt. Gelijk na het vertrek gaat het alweer snel bergop en dat vraagt weer alle aandacht zodat de overpeinzingen maar met flarden door het hoofd spelen. Bovendien moet ik al fietsend overgeven. Waarschijnlijk ben ik weer te enthousiast met de koffie geweest die vanochtend goed maar wel sterk was. De maag is daar toch gevoelig voor. Met die redenering hou ik me maar zoet. Het kan best zijn dat de uren in de regen fietsen van eergisteren een koutje heeft opgeleverd. Bovendien zijn de weerstand en de fitheid na deze weken wel zo langzamerhand zo goed als op. Het gevoel van moeheid wordt moeilijk ontkennen. Waarschijnlijk speelt de wetenschap dat het einde van de rit nadert mee en wordt de moeheid die al dagen aan de voordeur stond toegelaten. Tegelijkertijd overheerst het gevoel dat we god zij dank gevrijwaard zijn van pech of ziekte. Alles is eigenlijk zonder tegenslag verlopen. We zijn gezond gebleven. We mogen ons zeer gelukkig prijzen. De overpeinzingen komen later wel. De Col d'Osquich is de enige col van betekenins die we vandaag tegenkomen

Vroeg in de middag bereiken we huize Donemaria. We bellen de gastheer blijkbaar uit zijn siësta. Het duurt wel even voordat hij de deur voor ons opendoet. Daarna heeft hij “uren” nodig om ons uitleg te geven over van alles en nog wat, maar naar later blijkt is hij een zeer aardige man, heel gastvrij en met zeer apart gevoel voor humor.

Lugagnan – Orolon Ste-Marie

Gelukkig is het droog maar warm is het ook niet. Omdat de schoenen nog nat zijn van gisteren maar weer de placticzakjes om de voeten gedaan. Dat helpt wel iets maar koude voeten krijg ik toch. We rijden vandaag met het idee dat we wel zien waar we uitkomen. Ergens tussen Lugagnan en St Jean Pied-de-Port (onze laatste bestemming) in. De hellingtjes die wat steil zijn gaan steeds meer moeite kosten en om half vier in de middag vinden we het wel mooi en vinden in Orolon Ste-Marie een keurig hotel.

 

Bourg de Bigorre – Lugagnan

Helaas blijkt de weersverwachting te kloppen. Het is koud en het miezert. We vertrekken en wachten niet of het weer opklaart. Hoe langer we onderweg zijn hoe harder het gaat regenen. Ook de gekozen route blijkt voor het fietsen met bagage niet helemaal geschikt. De hellingtjes zijn weliswaar niet lang en hoog maar wel erg steil. En juist op een steil stuk vind een waakhond het nodig om mij achterna te sprinten. Gelukkig hapt ie in de fietstas en blijf ik ongedeerd. Na een paar uur fietsen zijn we zo koud en nat dat we het eerste het beste hotelletje maar nemen ook al is het pas 1 uur in de middag.

De patron van het hotel (Les 3 Vallėes) is een liefhebber van de Tour de France en blijkbaar onder de renners bekend en geliefd, want zijn café is een waar museum van allerlei Tour de France attributen en foto's. De vitrines hangen vol met wielershirts met handtekeningen van bekende renners door de jaren heen. De wanden hangen vol met foto's waarop de “patron” poseert met bekende renners en ploegleiders. Zijn hotel lijkt in het verleden gebruikt te zijn hotel door ploegen die aan de Tour de France meedoen. Heel bijzonder om dit zo onverwacht aan te treffen.

Gisteren na het fietsen was het goed relaxen hier in "Le Caminada"

Vandaag is het weer eens een dag met een miezerig regentje. Het weer is niet echt uitnodigend om te gaan fietsen. Probeer aan blog te werken maar de internet verbinding is heel slecht en valt steeds weg. Schiet niet erg op. Morgen weer een dag.

De Chambre d'hote “Le Caminada” waar we verblijven is van Gerald. Hij blijkt een fanatiek fietser te zijn die voor zijn gasten tochten met de cols als de Tourmalet, d'Aspin en Peijeresourde als bestemming organiseert. Hij fiets dan zelf mee. Die cols zijn van uit de chambre d'hote ook redelijk bereikbaar. Zijn drie gastenkamers heeft hij ook de namen van deze cols gegeven. Wij verblijven in de "Peijeresourde".

Lies

Voor mijn moeder en mijn zusje (ze heten Lies) neem ik op de terugweg naar de chambre d'hote de weg naar Lies. Lies is een piepklein bergdorpje met een kerk en een 'mairie'. Meer is het niet. De weg er naar toe is idyllisch maar na de inspanningen op de col van vanochtend en de temperatuur midden op de dag (37 gr) maken dat het wel enige moeite kost om in Lies te komen. Het dorp is volledig uitgestorven. Ik neem een paar foto's en neem onder de brandende zon de weg terug, omdat er geen doorgaande weg is, tenzij ik weer een enorm eind wil klimmen. Het is mooi geweest voor vandaag en Lies is een mooi einde van het fietstochtje van vandaag. 

Col des Palomières

Het is vandaag nog warmer dan gisteren. Daarom maar vroeg weg om de Col de Palomières te doen. Het blijkt zoals gisteren al aangekondigd door de Col de Coupe een heer erg mooie omgeving met veel heuvels en valleien. Het weggetje slingert zich prachtig langs de flanken van de berg en je hebt steeds een mooi uitzicht met in de verte de toppen met eeuwige sneeuw. De omgeving is zeer afwisselend, dan weer bos dan weer uitgestrekte weilanden of akkers. De Col staat in het dorp waar we zitten (Boug de Bigorre) aangekondigd, dus de weg naar boven vinden is makkelijk. De aanloop is werkelijk een lust om te doen. Nergens wordt de helling te steil en het is heerlijk klimmen. We hebben ons niet voorbereid en weten niet wat ons te wachten staat. Nu heb ik spijt dat ik mijn camera-tje niet heb gemonteerd. Het is qua omgeving misschien wel de mooiste col van deze weken. Na een paar kilometer begint het klimmen pas echt. Het stijgingspercentage loopt op naar gemiddeld 9 à 10%. Hele stukken lopen zelfs op naar 14%. Aan het eind wordt ie wel weer wat makkelijker, Geen gemakkelijk colletje dus, maar wel een hele mooie. 

Loures Barousse - Bourg de Bigorre

Vandaag dus eigenlijk het tweede gedeelte van de etappe waarvan we gisteren de eerste helft hebben gedaan. We hebben de geplande etappe noodgedwongen in 2 gesplitst omdat de overnachtingsmogelijkheden niet op elkaar aansloten. Misschien maar goed dat nu een korte rit op het programma staat want het is heel erg warm en de benen gaan tekenen van vermoeidheid tonen. In de ochtend staat de thermometer al op 30 graden. Onderweg moeten we een colletje met een eigen naam op 720 hoogte bedwingen: Col de Coupe.

Prat Bonrepaux – Loures Barousse

Net als gisterenavond is het vanochtend ook mooi weer. We ontbijten buiten, net als gisterenavond met het diner. We moeten oderweg naar een slaapplaats zoeken. Rond het middaguur vinden we halverwege onze volgende gereserveerde chambre d'hote een hotelletje in Loures Barousse. Niks bijzonders. We zijn de enige gasten.

Port de Bales

Omdat het nog redelijk vroeg is toer ik nog een beetje in de omgeving rond. Onverwacht sta ik aan de voet van de Port de Bales. Hoewel ik niet voorbereid ben, er al een ochtend rit met bagage op heb zitten en geen eten en drinken bij me heb, besluit ik toch om de weg naar boven in te slaan. Het bord met informatie aan de voet van de klim geeft niet het idee dat het een onmogelijke opgave wordt. De beklimming is wel lang met zijn 19 km. De eerste kilometers geven hoop, in zoverre dat het niet erg steil is en de klim langzaam zich een weg naar boven kronkelt in een erg mooie omgeving.

De weg is nu ook niet veel meer dan een smal bergpad. Maar al fietsend bedenk ik dat 19 kilometer klimmen met in totaal ongeveer meer dan 1000 meter hoogte te overbruggen een behoorlijk gemiddeld stijgingspercentage moet zijn. Als de eerste kilometers ver onder dat gemiddelde liggen dan moeten de laatste kilometers veel meer stijgen dan dit gemiddelde. En al gauw blijkt dat ook. Zonder aankondiging gaat het nu kilometers met meer dan 10% stijging omhoog. Even komt er een stuk dat minder snel stijgt. Maar daar komt snel een eind aan. Het is erg warm en zonder water en met een hoofd vol twijfel bevecht je geen col. De twijfel of de top halen wel realistisch is neemt per pedaal trap toe. Op het moment dat ik besluit om te pauzeren en afstap voel ik dat weer opnieuw opstappen op dit steile stuk er niet meer inzit. De klim is nog 9 km en 1000 meter hoogte te overbruggen. De eerstvolgende km heeft volgens het bordje 8% stijgingspercentage! Ik ben oververhit aan het raken en de energie is gewoon op. Normaal gesproken kom je op wilskracht nog wel eens verder, maar deze keer dus niet. Ik moet bekennen dat het zeer doet. Het voelt bijna als een nederlaag. Ik kan me maar nauwelijks realiseren dat het gewoon verstandig is om nu te stoppen. Laten we maar hopen dat morgen dat gevoel overheerst en niet het gevoel van shit, niet gehaald.

Col de Larrieu

Na het ontbijt ons op ons gemakkie klaargemaakt om een leuk ritje te doen zonder bagage in de verwachting dat het zonnetje door zal breken. We hebben de Col de Larrieu uitgekozen als doel. Dit korte colletje is weliswaar erg kort (4,6 km) maar stijgt heel grillig. De GPS geeft honderden meters 14% aan. Geen enkele keer een kilometer lang maar een flinke stijging komt steeds weer terug. Al met al een leuk pittig colletje voor zo maar een dagje fietsen. Laat in de middag breekt het zonnetje echt door en dat geeft hoop voor goed fietsweer morgen. We mogen dan immers weer met bagage op pad.

Le Clos St Joseph

Les Clos Saint Josef is werkelijk een heel echt heel charmant frans chambre d'hote in Prat Bonrepaux. Het is een groot gebouw met veel bijgebouwen en tuinen. Het lijkt als of het ooit een soort kindertehuis / kostschool is geweest. Nicole en Emmanuel wonen er met hun 3 kinderen, 2 katten en een hond. Het gastengedeelte is goed gescheiden van hun prive gedeelte zodat je je redelijk vrij voelt. Nicoele en Emmanuel hebben smaak en weten echt wel hoe ze hier een sfeertje hebben gecreëerd. We mogen in het gedeelte met 2 slaapkamers logeren zodat we nu voor heet eerst sinds weken eens alleen slapen. We delen een badkamer en een wc en ons deel is echt helemaal gescheiden van de rest van de accommodatie. Dit omdat we de enige gasten zijn.  

mijn slaapkamerraam

eetruimte

In deze chambre d'hote dineren de gastvrouw en de
gastheer niet mee.

Het vlees van vanavond is van een beest met een groot gewei dat hier in de buurt in het wild is geschoten. Niet echt iets voor mij dus. Maar ja, we eten deze weken gewoon wat de pot schaft en dat is ook rode wijn bij het eten en kaas voor het dessert. Wat is daar nu mis mee?

Het is hier met 2 poezen en een hond ook een gezellige beestenboel. Het lichtgekleurde katje loenst een beetje?

Ook het dorp zelf heeft dezelfde bijzondere sfeer. Een prima plek om een dagje te relaxen!